miércoles, 12 de diciembre de 2012

Yo conozco mi herencia

Vivamus, mea Lesbia, atque amemus,
rumoresque senum severiorum
omnes unius aestimemus assis.
Soles occidere et redire possunt:
nobis cum semel occidit brevis lux,
nox est perpetua una dormienda.
Da mi basia mille, deinde centum,
dein mille altera, dein secunda centum,
deinde usque altera mille, deinde centum.
Dein, cum milia multa fecerimus,
conturbabimus illa, ne sciamus
aut ne quis malus invidere possit,
cum tantum sciat esse bassiorum.

Catulo.

miércoles, 28 de noviembre de 2012

Construye tu sueño.

Curioso y normal. Hay días que tengo ideas para compartir con vosotros pero no tengo tiempo y hoy, que tengo un huequecito, no se me ocurre nada.

Lo que haré es dejaros un vídeo que compartió conmigo una buena amiga y que trata de perseguir los sueños, de luchar por ellos y no dejar que el miedo nos paralice, de ilusionarnos y de ir a por todas. 

 Espero que os guste:



viernes, 16 de noviembre de 2012

¡Amor, cuántos caminos hasta llegar a un beso,
qué soledad errante hasta tu compañía!
Siguen los trenes solos rodando con la lluvia.
No amanece aún la primavera.

Pero tú y yo, amor mío, estamos juntos,

juntos desde la ropa a las raíces,
juntos de otoño, de agua, de caderas,
hasta ser sólo tú, sólo yo juntos.

Pensar que costó tantas piedras que lleva el río,

la desembocadura del agua de Boroa,
pensar que separados por trenes y naciones

tú y yo teníamos que simplemente amarnos,

con todos confundidos, con hombres y mujeres,
con la tierra que implanta y educa los claveles.

sábado, 27 de octubre de 2012

¿No es hora de cambiar?

Debido a mi trabajo estoy conociendo cada día más de cerca el sistema educativo. Para bien o para mal (en mi opinión más lo primero que lo segundo), muchas veces en las academias nos encontramos con niños con dificultades (de ahí que necesiten un profesor particular). Está claro que no siempre es así, tengo alumnos que solo vienen como refuerzo, como ayuda para organizarse...pero que realmente, no tienen ninguna dificultad para aprender por ellos mismos. Pero hay otros que sí. Y nuestra lucha constante es conseguir que esos niños aprendan, que no pierdan el ritmo y, sobre todo, que no se sientan frustrados, porque eso es lo que muchas veces les pasa. Se frustran, se desmotivan y...¿quién quiere dedicar horas de su vida a algo que no solo no le interesa, es que además le hace sentirse inferior a los demás?

Creo que nunca he sido partidaria de hacer una separación comunmente conocida como entre "tontos" y "listos" porque para mí, ningún alumno es "tonto" o "listo" porque sí. En la mayoría de las ocasiones considero que lo que ocurre es que tienen ritmos de aprendizaje y de maduración diferentes y, puede que no siempre pero sí muchas veces, es nuestro sistema educativo lo que acaba por convertirlos en "tontos" o "listos" desde el momento en que no paramos de compararlos con los demás, "Fíjate, tiene X años y todavía no hace tal cosa", simplemente porque hay un currículo que dice que con X años el niño tiene que hacer esto, aquello y lo de más allá. No nos paramos a pensar que a lo mejor no hace tal cosa pero que hace esta otra (avanzada para su edad) mejor que cualquier otro. No nos paramos a pensar que no debería ser tan problemático que con X años no hiciera tal cosa porque eso no significa que nunca lo vaya a hacer, simplemente necesita más tiempo, más motivación, o falla algo en la base que necesita para poder hacer tal cosa y, en cuanto lo aprenda, lo hará tan bien o mejor que cualquier otro. Pero desde el sistema educativo, desde su familia, al niño le transmiten que algo falla en él porque no hace eso que se supone que ya debería saber hacer. Y empieza a arrastrar eso desde pequeño. Después, en el siguiente curso, tiene que hacer algo basado en eso que no aprendió a hacer correctamente en el momento que, supuestamente, debería haber aprendido a hacerlo. Y así vamos montando piezas y piezas encima de una base que no es la que creemos que deberia ser. Y, claro, tarde o temprano la torre se tambalea. 

Y lo mismo opino de niños que tienen la capacidad de hacer cosas realmente alucinantes en ciertos ámbitos pero que, como con X años tienes que aprender A, B, C, no consideramos que ese niño necesita (sí, digo necesita) aprender D, E, F...el resultado es el mismo, el niño se aburre y se desmotiva.

En ambos casos estamos desaprovechando su talento. 

Os dejo un vídeo muy interesante que trata un poco sobre este tema. Podemos estar de acuerdo o no pero, al menos, nos hará pensar. Por lo menos yo no dejo de darle vueltas a algo que ya rondaba mi cabeza desde hace tiempo: ¿realmente debe ser el año de nacimiento el criterio para separar a los niños por cursos? Es que además, no es solo la edad, es que dentro de un mismo año, sobre todo en infantil, primaria...la diferencia entre un niño de enero y un niño de diciembre puede ser considerable...no sé...lo debatía con una compañera el otro día y ella decía que lo que yo planteaba le parecía casi imposible de conseguir, que se necesita un criterio para separar por cursos. Yo me sigo preguntando: ¿es realmente la edad un buen criterio?, ¿es realmente imposible hacerlo de otra forma?

Disfrutad y, sobre todo, pensad en ello:



viernes, 26 de octubre de 2012

¿Qué hay de nuevo?

Hace unos meses mi vida cambió bastante. Pasé una página, más bien un capítulo entero y empecé, con el papel en blanco, a escribir un nuevo capítulo de mi vida: nueva casa, nuevo estado, nuevas situaciones, nuevas amistades (y también renovación de viejas amistades, de esas con las que vas perdiendo el contacto pero que sabes que siempre están ahí)...

Olvidé un poco el blog porque, en cierto modo, pertenecía a esa etapa pasada y me daba pereza volver a él. Incluso pensé en empezar con uno nuevo. 

Hoy estoy aquí, dispuesta a sacar de vez en cuando un ratito -muchas veces complicado con tantas cosas entre manos (trabajo, inglés, no abandonar las oposiciones, salir bastante más que antes...) para retomarlo.

Nos vemos pronto. 

lunes, 18 de junio de 2012

Pasado en cajas

Parece mentira como de la noche a la mañana parte de tu pasado se convierte en objetos guardados en cajas.

domingo, 17 de junio de 2012

Encantada de conocerte

Nunca pensé que gracias al blog conocería a nuevas personas. 

El viernes quedé con Euphemia. Nunca había quedado con alguien al que conozco a través de internet. Fue una experiencia agradable, me encantó tomar unas cervezas y charlar un rato. Ahora puedo poner cara a tus comentarios. 

Encantada, Euphemia.


viernes, 15 de junio de 2012

While this song is playing I want to dance with you

Ya que esta semana me ha dado por colgar vídeos musicales, la terminamos de la misma forma. 
Hoy que es viernes os dejo una canción más alegre que las dos anteriores.  La descubrí hace poco por el facebook de un amigo y me encanta.


Uh, uh, uh
So put on that record that we use to listen to
When we found the truth


jueves, 14 de junio de 2012

A falta de poemas, buenas son canciones

Y es que reconozco que tengo la lectura algo abandonada últimamente. Será por eso de haberme enfrascado en una obra de grandes dimensiones y con la que no consigo terminar, Guerra y paz, ya lo he comentado por aquí alguna vez. 

En medio empecé con Sunset Park de Paul Auster pero lo dejé porque, después de leer unas 1500 páginas de Guerra y paz, me convencí a mí misma de que tenía que terminar antes con Tolstoi. 

Y bueno, también están todos esos cambios es mi vida, compartir piso con 2 amigas (por lo que invertimos más tiempo en charlas que en lecturas), el trabajo (que como en parte consiste en leer y estudiar -para ponerme al día, refrescar, preparar materiales...-luego da más pereza) y los nuevos hábitos de vida que creo que muchos compartimos (siendo clara:  internet). 

Por otra parte, últimamente  me cuesta más escribir por aquí, supongo que será pasajero y ya avisé de que estaría un tiempo en pausa. 

Hoy os dejo otra canción, el opening de la serie True Blood porque, si ayer lamentaba que hay personas que se convierten en "somebody that I used to Know", también las habrá que te hagan pensar "I wanna do bad things with you", ¿o no?


martes, 12 de junio de 2012

lunes, 11 de junio de 2012

MUNDO ENFERMO





¿Este es el mundo que hemos creado? 

La verdad es que la situación es para preocuparse. No hablo de nuestra crisis (podríamos decir que somos afortunados por poder padecer una crisis, imposible en otros lugares), que también. Hablo de guerras, de hambre, de enfermedades sin cura, de contaminación...y de gente que se llena los bolsillos gracias al sufrimiento de otros.

Hablo de un mundo egoísta, en el que cada uno mira sus intereses, en el que acojo a alguien cuando lo necesito y le doy la patada cuando las cosas me van mal, sin preocuparme más. En el que juzgo a las personas sin molestarme en conocer su realidad.

Hablo de guerras por poder, petróleo, riqueza, por imponer unas ideas que nos parecen las únicas dignas de hacer o creer...Y no solo hablo de cosas tan "grandes", hablo de pequeños detalles que dicen mucho de nosotros y que casi no hace falta mencionar, basta con dar un paseo por la calle y fijarte en el comportamiento de algunas personas...

Lo peor es la impotencia que se siente al pensar en todo esto. Impotencia porque creo que no se trata de nuestra crisis económica, creo que tenemos un problema muy gordo y a veces siento que necesitamos que un meteorito borre a media humanidad o que ocurra algo muy gordo a ver si empezamos de cero. Y aún así, me pregunto si no llegaríamos a lo mismo. 



jueves, 24 de mayo de 2012

RETOMANDO LAS BUENAS COSTUMBRES

Último Brindis

Lo queramos o no 
sólo tenemos tres alternativas: 
el ayer, el presente y el mañana.

Y ni siquiera tres 
porque como dice el filósofo 
el ayer es ayer 
nos pertenece sólo en el recuerdo: 
a la rosa que ya se deshojó 
no se le puede sacar otro pétalo.

Las cartas por jugar 
son solamente dos: 
el presente y el día de mañana.

Y ni siquiera dos 
porque es un hecho bien establecido 
que el presente no existe 
sino en la medida en que se hace pasado 
y ya pasó... 
como la juventud.

En resumidas cuentas 
sólo nos va quedando el mañana: 
yo levanto mi copa 
por ese día que no llega nunca 
pero que es lo único 
de lo que realmente disponemos.

Nicanor Parra, Premio Cervantes.

martes, 22 de mayo de 2012

FIN DE UNA ETAPA

Llevo tiempo desaparecida y, aunque mi intención es volver, últimamente hay tantos cambios en mi vida que no veo el momento.

Terminé mi relación de pareja, después de 10 años. Me fui a vivir con una amiga.

No estoy mal, esa etapa ya la pasé. Ahora me lo paso bien y disfruto de mí, de mis amigas y de mi nueva etapa. Pero todos los cambios necesitan su proceso de adaptación y por eso el blog sigue en pausa.

Volveré.

miércoles, 18 de abril de 2012

Desaparecieron

No sé qué paso con los "blogs que leo", quise añadir a la lista el de http://lacallejina.blogspot.com.es/ y me ha desaparecido ese gadget.

Otro día los recuperaré.

miércoles, 14 de marzo de 2012

PEQUEÑO DESCANSO

Voy a tomarme un pequeño descanso en el blog. Hay asuntos en mi vida personal que requieren ahora mismo toda mi atención. En el trabajo bien pero en otros aspectos estoy en medio de una fase de crisis y de cambios y necesito pensar muchas cosas.

Volveré, como las oscuras golondrinas.

sábado, 3 de marzo de 2012

TOLERANTES

 
1. f. Acción y efecto de tolerar.
2. f. Respeto a las ideas, creencias o prácticas de los demás cuando son diferentes o contrarias a las propias.


martes, 28 de febrero de 2012

ALGO

A veces siento que algo dentro de mí se activa. Que hay un mecanismo interno que decidió comenzar su cuenta atrás. No es el momento, le digo, pero insiste algunas noches con su tic y con su tac. No, no es el momento. Quizás el despertador no tarde tanto en sonar.

viernes, 17 de febrero de 2012

OTRA CITA

Enseñar es aprender y eso lo compruebo cada día. 

Buscando información para una alumna, leí esta cita que hoy os dejo: 

Si has construido un castillo en el aire, no has perdido el tiempo, es allí donde debería estar. Ahora debes construir los cimientos debajo de él.

                                                                               George Bernard Shaw
 
Y en ello ocupo mi tiempo, en crear esos sólidos cimientos.  

martes, 31 de enero de 2012

Libre te quiero
como arroyo que brinca
de peña en peña,
pero no mía.

Grande te quiero

como monte preñado
de primavera,
pero no mía.

Buena te quiero

como pan que no sabe
su masa buena,
pero no mía.

Alta te quiero

como chopo que al cielo
se despereza,
pero no mía.

Blanca te quiero

como flor de azahares
sobre la tierra,
pero no mía.

Pero no mía

ni de Dios ni de nadie
ni tuya siquiera.
                    Agustín García Calvo

viernes, 27 de enero de 2012

HAY VIDA MÁS ALLÁ DE LAS OPOSICIONES

No quiero hablar demasiado en esta entrada. Solo quiero decir lo que dice el título. Ayer se supo que muchas comunidades no convocarían oposiciones para profesor de secundaria. Hoy muchos se alegran y otros ponen el grito en el cielo. Leo mensajes en foros docentes como que no van a trabajar hasta los 40 años...y otras opciones que plantean ni las menciono porque me parecen un menosprecio a la gente que hace esos trabajos que algunos dicen que se verán obligados a hacer. 

Y yo digo que entiendo que hay cosas que desilusionan. Que estudié mi carrera pensado en ser profesora, porque era mi vocación desde pequeña,  pero que no podemos esperar ser todos profesores de la pública, sin que eso signifique que no defienda la pública, aunque alguno se empeñe en mezclar siempre las churras con las merinas. 


Hay cosas que desilusionan pero no podemos pensar que las oposiciones son la única salida. Tras aprobar 2 veces sin plaza,  probé suerte por otro camino y hoy estoy contenta por ello. Cansada, sí -nadie dijo que fuera a ser fácil- pero contenta. He seguido estudiando por si había oposiciones y puede que no las abandone del todo, ya es un reto, pero no podría estar años y años con la única meta de "sacarme una plaza para toda la vida". Quería dedicarme a la docencia y he buscado mi camino por otra parte. No todos cabemos en el mismo sitio, no hay tanto espacio. 

No hablo solo por mí. Tengo más ejemplos a mi alrededor, amigos que han salido de su ruta marcada y están felices con su nuevo camino. Sí, la cosa no esá bien, la cosa está mal para todos. Por eso creo que es el momento indicado de abrir nuestras cabezas y tratar de ver que existen otras posibilidades. No quiero criticar a nadie, no quiero decirle a nadie lo que tiene que hacer, simplemente estoy sorprendida por muchos comentarios que llevo leyendo desde ayer en  foros y periódicos. Más que de crítica, es un mensaje de ánimo: HAY VIDA MÁS ALLÁ DE UNAS OPOSICIONES, SOLO HAY QUE ANALIZAR TU SITUACIÓN Y BUSCAR UN NUEVO CAMINO, A LO MEJOR TE SORPRENDES.

miércoles, 25 de enero de 2012

CANSANCIA

No quiero quejarme porque en realidad tengo suerte y soy afortunada pero estoy agotada. Si casi no paso por aquí es porque no paro ni un segundo.


Necesito que llegue el domingo para no escuchar el despertador, aunque no pueda tomarme el día de descanso. 

No me quejo de mi trabajo, simplemente estoy cansada, ;)

domingo, 15 de enero de 2012

EL HAMBRE

A veces imagino un pulmón que fuera la suma de todos los pulmones, un corazón que fuera la suma de todos los corazones, un hígado que fuera la suma de todos los hígados, un hombre que fuera la suma de todos los hombres y una mujer que fuera la suma de todas las mujeres. Sólo habría en el mundo un hombre y una mujer, pero tendría un tamaño enorme. Y habría un solo perro, pero un perro gigantesco también, pues provendría de la adición de todos los perros. Y un solo gato, desde luego, y un solo gorrión, pero estamos hablando de un gorrión con un tamaño colosal, imagínenselo. En buena lógica, habría también una sola bacteria, un único virus, una sola rosa, sólo un clavel, una espina nada más, una lágrima...

Ahora mismo, al tiempo que usted respira, están respirando miles de millones de seres humanos en todo el mundo. Muchos toman y arrojan el aire en el mismo momento en el que lo toma y lo arroja usted. Los pulmones de unos y de otros son básicamente idénticos, quizá en alguna medida difícil de entender, aunque fácil de intuir, sean el mismo. La idea que todos respiramos con el mismo pulmón es a la vez estimulante e inquietante, como la de que hubiera un solo estómago para el conjunto de la humanidad. ¿Cómo nos las arreglaríamos en este caso? No es tan difícil de imaginar. Las abejas, sin ir más lejos, disponene de un estómago social, además del propio en el que guardan la miel comunitaria. Supongamos que tuviéramos que compartir el intestino grueso, el bazo, el páncreas, los riñones, el útero, los ojos, la lengua...

Supongamos que tuviéramos que compartir la Tierra, que tuviéramos que compartir la atmósfera. Imagenemos que hubiera una sola biosfera para todos. De hecho, hay una sola Tierra, una sola atmósfera, una sola biosfera, lo que es tan espectacular como disponeer de un solo estómago, de un solo corazón , de una sola lengua, de un ojo único, un abdomen indiferenciado. Parece terrorífico, sí, pero resulta fantástico también que todos los cuerpos sean el mismo cuerpo , que todos los seres humanos seamos el mismo ser humano. Ahora tendríamos que deducir que el hambre de aquéllos es la nuestra, pero la imaginación no nos da par tanto.

JUAN JOSÉ MILLÁS, EL PAÍS. 

miércoles, 11 de enero de 2012

MIRAR Y VER

Me gustó esta cita que leí hace pocos días: 


‎"Si no te tomas tiempo para mirar, nunca conseguirás ver nada". Paul Auster




Hoy, leyendo la última entrada de MINUTOS Y SEGUNDOS mientras desayunaba, me ha venido de nuevo a la cabeza. Son muchas las veces que miramos sin ver. 

martes, 10 de enero de 2012

Conde de Villamediana.

Llegó a mis manos este poema el otro día que creo que muestra bastante bien eso de que la literatura es atemporal. Hace ya siglos que Juan de Tassis y Peralta, conde de Villamediana, escribió este soneto. Solo hace falta leerlo y poner la televisión o escuchar las noticias para ver que podemos aplicarlo a la actualidad: 


" Debe tan poco al tiempo el que ha nacido
en la estéril región de nuestros años,
que, premiada la culpa y los engaños,
el mérito se encoge escarnecido.

Ser un inútil anhelar perdido,
y natural remedio a los extraños,
avisar las ofensas con los daños
y haber de agradecer el ofendido.

Máquina de ambición, aplausos de ira,
donde sólo es verdad el justo miedo
del que percibe el daño y se retira.

Violenta adulación, mañoso enredo
en fe violada han puesto a la mentira
fuerza de ley y sombra de denuedo "

martes, 3 de enero de 2012

LIBROS QUE NO SE ACABAN

¿Termináis siempre todos los libros?

Normalmente sí lo hago. A veces he dejado alguno aparcado para otro momento porque no terminaba de engancharme y caía en mis manos otro que tenía más ganas de leer. Solo hay un libro que parece oponerse a que lo lea porque ya van 2 intentos fallidos: Rayuela. Este libro es casi una Biblia para una amiga mía y yo tenía mucha curiosidad siempre, más que nada por el título porque tampoco sabía mucho más. Empecé con ilusión pero algunas páginas me resultaban pesadas. Lo dejé olvidado en una casa de campo a la que no volví en varios meses, así que allí quedó esperándome, mientras yo leía otros, creo que de Paul Auster, fueron los meses austerianos de los que decidí tomarme un descanso. Pasado un tiempo, recuperé y retomé Rayuela, esta vez dispuesta a leerlo, de las 2 formas posibles porque Rayuela no tiene solo una lectura, hay 2 posibilidades que el autor, Cortázar, te cuenta antes de que empieces con su lectura. Sin entrar en más detalles diré que cuando iba por la mitad, mi libro acabó empapado, de principio a fin. No soy de supersticiones pero parece que todos esos obstáculos estuvieran ahí para decirme que no era nuestro momento. Eso sí, a cabezona es difícil ganarme, así que no sé si pronto o tarde, pero lo acabaré leyendo. 

No era de Rayuela del que venía a hablar, quería referirme a Guerra y Paz, de Tolstói, libro con el que he batido, con creces, mi record de tiempo con un mismo libro y es que llevo 1 año entero y todavía me queda, como mínimo, un mes. Un amigo mío dice que no hubiera aguantado tanto, que si se atasca con un libro, lo deja. En realidad, no es que esté atascada, atascada, son varias las causas: su longitud (la versión que manejo tiene más de 2000 páginas con letra pequeña impresa en papel de fumar), la falta de tiempo (me paso el día en la academia, donde siempre tengo cosas que hacer, y cuando llego a casa me cuesta más enfrascarme en la lectura, así que leo muy poquito rato al día), que no acaba de tocarme el punto que te deja con ganas de más, así que lo cierro muchas veces sin grandes dificultades... Y tal vez que esperaba encontrar en él algo que -llamadme inculta sin queréis- no encuentro. Había escuchado y leído tanto sobre esta gran obra de la literatura rusa que ocupaba un puesto privilegiado en mi lista de lecturas, si embargo, no acabo de encontrar eso que buscaba, puede que no sepa muy bien qué era. Sí, es interesante, hace reflexionar pero...no sé, a lo mejor necesito que alguien me explique eso que parece que no estoy sabiendo entender -a veces no sabemos apreciar lo que no entendemos del todo-. No digo que no me guste, sí me gusta pero siento que no encuentro "eso" que lo hace un libro tan especial y universal. Lo acabaré, eso sí. Puede que después lo encuentre.


Os dejo algunos enlaces que hablan sobre Guerra y Paz

 http://www.elperiodicomediterraneo.com/noticias/castellon/matute-si-literatura-cambiara-mundo-lo-habria-hecho-con-guerra-y-paz-_630870.html
 http://www.elmundo.es/elmundo/2010/10/24/cultura/1287933141.htmlhttp://www.solodelibros.es/08/11/2006/guerra-y-paz-lev-n-tolstoi/
http://www.epdlp.com/escritor.php?id=2361 


 Los dos primeros enlaces acabaron de darme el empujon para lanzarme a leerlo. 


¿Habéis tardado alguna vez más de un año en leer un libro?